Op een dag vond een schaapherder op de Kalmthoutse heide een beurs met goudstukken. Het was de pastoor die ze verloren had. De pastoor ging op zoek naar zijn geld en toen hij onderweg de herder ontmoette, vroeg hij of die toevallig geen beurs had gevonden. "nee, meneer pastoor", zei de herder.

De pastoor vertrouwde het niet en drong aan. "Je moet weten dat het geld aan arme mensen toebehoort. Daarom moet je de waarheid zeggen, want God zal je dadelijk treffen, als je het voor jou wilt houden!" "Ik mag eeuwig branden in de hel als ik een beurs gevonden heb!" riep de herder uit. Zijn woorden waren echter nog niet koud of hij stond al in vuur en vlam. De schaapherder brandde helemaal op, zodat van hem niets meer overbleef dan een hoopje as. Daaronder vond de pastoor de beurs met goudstukken.

Sinds die dag dwaalt de ziel van de schaapherder in een laaiende gloed over de Kalmthoutse heide en zal daar blijven dwalen tot op de dag van het laatste oordeel.