Op een dag kwam een oud vrouwtje op een hoeve aan. Ze wisselde een paar woorden met de boerin en ging dan bij de meiden in het schotelhuis, waar ze aan de karn stonden. Ze babbelden een beetje en namen een snuifje. Toen het oude vrouwtje haar snuifdoos uit haar zak haalde, was haar talisman echter ongezien onder de karnton terechtgekomen.

Het was nu al verloren gekarnd, er kwam geen boter meer op de melk drijven. Toen dit nu twee of drie uur geduurd had, liet de boer de meiden ophouden en hij liet hen de melk opnieuw in de dikkuip gieten.

Bij het wegnemen van de karnton zagen ze de talisman van het vrouwtje liggen. Het was een rood beursje met een mollenpootje erin. De boer ontstak in gramschap omdat hij dacht dat dit de oorzaak van het vreemde voorval was. Hij wierp beurs met mollenpoot in het vuur en joeg het arme vrouwtje, te schande voor de hele buurt, van zijn hof weg.

De volgende dag begon men opnieuw te karnen en nu kwam de boter vlot bovendrijven. Sedert die dag kreeg geen enkele vreemdeling nog toelating om tijdens het karnen het schotelhuis binnen te stappen.