Rond 1910 besloot de koster om zangvogels te gaan kweken. Hij kreeg van een vriend een koppel gele kanaries, een mannetje en een vrouwtje.

De koster, die tevens een verwoed kaartspeler was, begon tijdens de eerstvolgende kaartavond over zijn nieuwe hobby in geuren en kleuren te vertellen. Vol van enthousiasme kon hij tegen zijn spelmakkers nog nauwelijks zwijgen over zijn gevleugelde vrienden. Sindsdien leek elke kaartavond wel op een tocht door de wondere wereld der zangvogels.

Op een zekere kaartavond was de koster aan de late kant, iets wat voor hem haast ondenkbaar was. Plots kwam de koster toch binnen gezwierd, volledig buiten adem. Hij nadert de speeltafel en nog fel hijgend zegt hij: “Zeg mannen, mijn kanaries hebben twee eitjes gelegd, en moet je ze nu eens bezig zien, zo schoon!”

Zijn spelmakkers wisten al hoe laat het was: naar een gezellige, rustige kaartavond konden ze…fluiten.

Een van de kaarters had zin gekregen om de koster eens goed bij de neus te nemen en besloot om de kanarie-eitjes te verwisselen met musseneitjes.

Enkele weken later was het dan zover; de eitjes waren uitgekomen en er lagen twee flinke jongskens in het nest. De koster was in de wolken! Hij had weliswaar geen benul dat er iets niet klopte, want de nieuwe bekjes hadden toch poten en vleugels. Onze koster kon dan ook niet wachten om erover verslag uit te brengen bij zijn maten.

Op de volgende kaartavond kon hij, zoals verwacht, niet zwijgen over de kleine bekjes en hoe ze al luidkeels begonnen te fluiten. Hij voegde er wel aan toe dat het nog een soort “gesjierp” was, maar als ze groter zijn wel voor een mooie fluitserenade zullen zorgen. Voor de tafelgenoten kwamen de handkaarten van pas om grijnzende gezichten achter te verstoppen.

Een tijdje later had de koster weliswaar het spelletje door en wist hij dat hij opgescheept zat met straatmussen zonder gigantisch veel fluitambitie. Het plezier in het vogelkweken was hem toen ontgaan en zijn vogels vlogen de deur uit.

De kaartavonden waren voor onze koster verleden tijd. Hij kwam er nooit meer opdagen. Bij de kaartende lolbroeken vlogen de lachsalvo’s nog lang om de oren.