Halen wordt nog elke avond aan mysterie herinnerd, daar de Tiendenklok blijft luiden om redding van de brouwer.

Zeelhem, (nu Zelem, deelgemeente van Halen), zestiende eeuw. De zoon van de brouwer - naar verluidt een zekere Martens - doet zoals gewoonlijk zijn ronde langs de café's om de bestellingen voor tonnen bier op te nemen. Hij drinkt er enkele pintjes en trekt dan naar de volgende staminee waar hij weer ettelijke halve liters gerstenat achteroverslaat. Een uur en vijf kroegen later kan de man niet meer op zijn benen staan. Hij strompelt van de tafel naar de toog, vraagt wauwelend een laatste pint, maar krijgt er geen. De baas in dorpscafé ‘De Schans’, waar zijn brouwersronde eindigt, vindt dat het welletjes is geweest en dat het tijd wordt dat hij zijn bedde opzoekt.

Tegen zijn zin stapt de jonge, ladderzatte Martens moederziel alleen naar huis, de brouwerij, in het centrum van Halen. Het is winter, het regent pijpestelen en het wordt vroeg donker. Martens strompelt over een zandweg, net breed genoeg voor een kar. Hij sukkelt over enkele bruggetjes maar raakt uiteindelijk de weg kwijt en komt in het Halens Broek terecht, een drassig gebied (tegenwoordig het opgehoogd industriepark van Halen). De jongeman, getrouwd en pas vader, zinkt weg in de drassige ondergrond, raakt in paniek en roept om hulp maar geen mens hoort hem en alles lijkt verloren.

Tot dan plots, luid en duidelijk, de klok van de kerk in Halen slaat. De jonge Martens weet nu welke richting hij uit moet. Hij voelt zich gered, put uit zijn blijdschap de kracht om zich uit het moeras te hijsen en kruipt in de richting van het geluid. Enkele uren later kan hij vrouw en kind vertellen dat hij de dood in de ogen heeft gekeken.

De volgende morgen stapt hij naar de pastoor van Halen waar hij uit dank voor zijn redding een stichting instelt, waarbij de kerkfabriek tot in de lengte der dagen verplicht is elke avond, precies om acht uur, de klok te luiden. Dat gebeurt vandaag nog altijd.