In dergelijke dagen van ellende en rampspoed werden de armen gestrekt naar de hemel en er werd gesmeekt om hulp. Regelmatig, zelfs tamelijk veel, kwam een antwoord onder de vorm van een wonder, een mirakel.

De verering van Onze-Lieve-Vrouw van Sint-Jan gaat terug op het groot mirakel van een doodgeboren kind dat tot leven werd gewekt en gedoopt. Een kerkelijke oorkonde van 1481 erkende de feiten als echt en mirakuleus. De herinnering aan het mirakel wordt vandaag de dag nog levendig gehouden door de verering van het Onze-Lieve-Vrouwebeeld in de Sint-Janskerk en het wondergebeuren wordt jaarlijks herdacht door de Maria Ommegang op de eerste zondag van juli.

Op 11 maart 1479 kwam bij het gezin Rassoen Vanhove - Jacquemine Bayart een doodgeboren kindje ter wereld. Omdat het volgens de kerkelijke reglementering niet mocht worden gedoopt werd het in de ongewijde aarde van de tuin achter het huis begraven.

Op dringend verzoek van de ouders, diep bedroefd, omdat het kind ongedoopt was gestorven, maar gedreven door een groot vertrouwen in Onze-Lieve-Vrouw werd het kind op de derde dag na zijn begrafenis op 14 maart 1479 ontgraven door een vrome maagd Peternelle Turlijn. Deze had een belofte gedaan zeven jaar lang geen hemd te dragen en op geen pluimen bed te slapen opdat het kind gedoopt zou mogen worden. Het kind toonde duidelijke tekenen van leven. Het werd naar de kerk gedragen en voor het altaar van Onze-Lieve-Vrouw gedoopt door kapelaan Diederik Roene, onder de naam Jakobus.

Naar huis teruggebracht, stierf het korte tijd nadien. Het werd volgens de overlevering begraven aan de voet van het Onze-Lieve-Vrouwaltaar waar een grafsteen het wonderlijk gebeuren memoreert.