Op een dag zocht een man een plek om zich te vestigen, ver van het rumoer van de stad. Toen hij naar het dorp ging, vertelden de dorpelingen dat er een grote schat is waar hij woont. Een rijkdom zo groot dat geen mens ooit nog zorgen kent. De man begon meteen te graven, alsmaar dieper. Tot op een dag er water begon te spuiten uit de bodem van zijn put. Hoe dieper hij groef, hoe meer het water er opborrelde. En het water begon het land eromheen te voeden. Waar voorheen dorre grond lag, groeiden nu bloemen in felle kleuren en gewassen van een ongeziene pracht. Het gebied werd weelderig en wondermooi.

Maar de man merkte er niets van. Blind voor de wereld boven bleef hij in zijn kuil, dieper en dieper, zoekend naar de schat. Op een dag stak er een vis zijn kop uit het water. “Stop met zoeken,” sprak de vis. “De schat die gij zoekt ligt niet onder de grond.” Maar de man geloofde hem niet. Hij groef verder. Dagen werden jaren, en jaren werden decennia. De vis groeide mee, werd zijn enige gezel.

Toen de man oud was, vermoeid van zijn eindeloze zoeken, keek hij de meerval aan met wantrouwen. “Gij hebt mijn schat gestolen,” snauwde hij, “en ik zal ze terughalen.” En voor de vis kon antwoorden, klom de man in diens bek, op zoek naar goud en juwelen. De vis, geraakt door de koppigheid van de oude man, besloot hem niet te verorberen. In plaats daarvan liet hij hem leven, veilig maar gevangen, diep in zijn buik. Om zich warm te houden, stak de man een vuur aan in het duister van het vissenlijf. En zo brandt het vuur tot op vandaag.

Ze zeggen dat wie ’s nachts stil naar het meer tuurt, soms een zacht, flakkerend licht ziet onder het wateroppervlak - het vuur van de oude man, die nooit stopte met zoeken.

En het water? Dat kreeg een naam.
Meer Meer.
Want zelfs toen het water hem alles gaf wat hij nodig had, wilde de man altijd meer.