In Sint-Lambrechts-Herk woonde vroeger een boer met een grote winning van zeker vijftig hectaren groot en veel knechten. Een van die knechten was ‘Cuppenske’ en zijn taak was steeds de paarden binnenhalen. Op een zekere dag werd het veulen dat hij bereed plots schichtig. Cuppenske was het dier niet meer de baas en viel er af. Toen de ruiter op de grond lag, bleef het veulen angstig rondspringen en verwondde zijn arm. Met de arm die ondertussen was beginnen zweren, trok de knecht naar de dokter, maar die kon er niet veel aan doen. Toen zei iemand van Zelem tegen de knecht dat hij naar de kapel van zijn dorp een bedevaart moest gaan doen en daar gaan bidden, negen dagen lang.

Het was in de winter, koud en vroeg donker. De knecht nam een stallantaarn en vertrok naar de kapel in Zelem om er negen dagen te gaan bidden. In vroegere tijden geloofden de mensen in spoken en wanneer ze in de kapel iets zagen ronddwalen met een licht, verspreidde al snel het gerucht dat er een spook in de kapel zou zitten. De knecht had aan niemand verteld dat hij de novene¹ ging doen in de kapel, zelfs niet in het dorp waar hij woonde.

Na enkele dagen durfde niemand nog langs de kapel gaan en wie er in de buurt woonde ging liever een eindje om, uit angst voor het mysterieuze licht. De situatie werd besproken met de garde², die besloot eens een kijkje te gaan nemen om de inwoners gerust te stellen. Toen hij de kapel naderde, zonk de moed hem in de schoenen en hij verschuilde zich in de struiken achter de kapel.

Wanneer hij angstig een blik naar binnen wierp, zag hij dat het de knecht was met zijn lantaarn die er zat te bidden. Maar dit durfde de ordehandhaver niet te vertellen aan de dorpelingen, want hij dacht dat ze hem toch niet gingen geloven. Hij maakte ze dan maar wijs dat het een dwaallicht was.

Sindsdien heeft men in Zelem geen onverklaarbaar licht meer gezien, maar toch blijven er Zelemnaars geloven dat er ‘s winters een dwaallicht rond de kapel spookt.